1)  Projectie: De wetten van de projectie.
In zekere zin is de aarde bedoeld als een bewustwordings-spel, als een school om 'schepper' te worden. Met een diep Heelheidgevoel daalt een baby af in de wereld van de Veelheid. Daar word hij plots één tussen de velen. Nu begint het spel van samen horen én toch jezelf blijven.

Elk kind draagt in zich een scheppend bewustzijn; het heeft in zich: 
- een ontvangstpost, een fototoestel om beelden en herinneringen mee op te slaan;
- een ontwikkelaar om die beelden tot dia's (ideeën) om te zetten;
- een projector om zijn inzichten en verwachtingen op de werkelijkheid te projecteren.

Door die dia's te projecteren op de werkelijkheid kan een mens de reeds bestaande werkelijkheid bevruchten en tot verdere ontplooiing brengen. Zo word hij schepper van een nieuwe wereld.  Elk levend wezen dat zich voortplant, slaat ervaringen op en geeft die door, langs zijn DNA, aan zijn nageslacht. De mens echter beschikt over een supersterke geesteskracht, een stel hersenen (zoals een computer), die de opgeslagen werkelijkheid kan inkleuren, en zo zijn eigen visie op de bestaande werkelijkheid weer in een creatief moment uit kan stralen. De ware kunstenaar vraagt niet alleen hoe de werkelijkheid is, maar tracht ook weer te geven hoe hij die beleeft. Zo is ook de relatie tussen kind en ouders geladen met geheime verwachtingen langs beide kanten (!), die des te compromitterende zijn naargelang ze onuitgesproken blijven.

De zelfafbraak, die wij allen in onszelf kunnen herkennen, is in ruime mate het gevolg van gebrek aan  helende, begripvolle aanwezigheid en hulp van de omgeving op het moment dat wij, als kind, onszelf in dit projectie-spel waagden. De eigen misrekeningen, foutieve inschattingen van de werkelijkheid, met afwijzing vanuit de omgeving als gevolg, zijn dikwijls de oorzaak van diep ingewortelde angst, onmachtsbeleving en schuldgevoelens.
De ware volwassenheid als schepper wordt bereikt door een strikte discipline van werkelijkheidstrouw; en dat houdt in dat wij beseffen:
- Dat de werkelijkheid is, zoals ze is, en niet zoals wij denken of wensen dat ze is. Alleen vanuit wat NU al bestaat kunnen we creatief verder werken.
- Dat iedereen uniek is, en daarom diezelfde werkelijkheid op een volledig eigen wijze beleeft en interpreteert.
- Dat alles een Wezen heeft, een bewustzijnskern, die wacht op bevruchting van een aansluitende geestesstraal, om -vanuit zichzelf -zijn eigen ontwikkeling veder te zetten.

Een zuiver gesprek op aarde is pas mogelijk als ieder zich bewust blijft dat:
- hij/ zij niet weet wat de ander op dat moment beleeft;
het fundamenteel nodig is, dat hij/ zij de ander in zijn/ haar uniek - zijn respecteert;
- hij/ zij steeds tracht de taal van het voelen te hanteren en zuiver tracht te houden, zodat ieders Heelheid erkend blijft in de veelheid van verschijningsvormen en interpretatie mogelijkheden van de werkelijkheid.

De persoonlijkheidsopbouw.
Rond 2, 5 jaar begint een kind een ik-bewustzijn' op te bouwen, en stilaan een eigen 'beeld van zichzelf te vormen. Dit doet het door zichzelf te erkennen in woordjes, die op hem betrekking hebben. (= geprojecteerd worden)  De bevestigende of afwijzende toon bepaalt verder de houding tegenover zichzelf. Beide identificaties neemt het op en werkt ermee: de positieve woorden wekken de energie op om zich als schepper in de wereld te wagen; de negatieve nestelen zich in de ideeën over zichzelf. Het is als een worm die in een erwt kruipt; gelukkig zitten er vele erwten in één peul. En bij het 'ontpeulen' - wat de identiteitscrisis is - worden ze nog zo goed mogelijk gerecupereerd.
Verwijten, die het Wezen compromitteren in zijn zoeken om naar buiten te treden, kunnen slechts uit het geheugen gewist worden door een helende liefdesstraal. Eén persoon die echt van je houdt, volstaat om je weer bij jezelf te brengen.

Hoe kunnen wij onze 'eigen' projecties op anderen zelf leren interpreteren?
-Geïdealiseerde verwachtingen: herkenbaar in verliefdheid, onderdanigheid.
-Bedelende, verslavende relaties: hechtingsdrang, dictatoriale neigingen.
-Angst om afgewezen te worden: meepraten, buiten spel staan, hulpje spelen.
-Bestralende liefde: overal raad geven, betweterigheid, opdringerig helpen.
-Bestrelende liefde: alles begrijpen, overal verzoening zoeken, alles goedpraten.
-Verdriet: geprojecteerd in medelijden, behoefte om te troosten.
-Verwijten: erkennen als mogelijk symptoom van onderdrukking van eigen gevoelens of van de eigen daadkracht.

Hoe kan je omgaan met wat anderen op jou projecteren?  (Speciaal toegepast op verwijten)
Je losmaken van wat anderen jou verwijten, van wat zij op jou projecteren. Jij bent immers niet wat anderen van je verwachten -ouders, partner, kinderen, vrienden- , en een verwijt ontstaat dikwijls van uit een niet ingevulde verwachting.

Je kan nu zelf aan de slag gaan met wat jou pijn doet in de verwijten van anderen. Want jouw emoties zijn van jou; daar kan elkeen mee werken. Doet een verwijt pijn, dan bewijst het dat jij de ander ergens gelijk geeft; dat de ander iets 'raakt' wat je zelf nog niet hebt uitgeklaard, of waar je nog in strijd mee bent. (innerlijk conflict) Dikwijls heeft dit te maken met het feit dat je hetzelfde te hoge ideaalbeeld hebt. Daarom kunnen anderen je een schuldgevoel inpraten. Het toont ook dat je nog niet voldoende een zuivere 'waarnemer' kan zijn, dit zowel naar jezelf toe, als naar anderen.
Hoe kunnen we zoiets veranderen?
- disidentificatie
- het niet (ver)-oordelen

Wat is disidentificatie?
- Wij zijn niet wat we, vanaf 2,5 jaar over onszelf denken, en evenmin wat we daarvan in de werkelijkheid waar maken en wat we uitspelen in het relatie-spel.
- Wij zijn onze rol (rollen) niet. Wij zijn de Spelers, die kunnen kijken naar wat wij uitspelen.
- Wij zijn niet onze lichamen; toch zijn we woonachtig in onze lichamen.
- Wij zijn evenmin onze emoties, onlustgevoelens, enz. Toch woont daarin een diepe hunker naar heling.
... Wij zijn dus niet al datgene wat onze deelaspecten 'denken', nastreven of doen.

Toch zijn zij onze vertegenwoordigers naar de aarde toe. Zij nestelen zich in de grijze hersenschors en bouwen zich vanuit voorbije ervaringen een beeld op van zichzelf, dat zij naar de toekomst projecteren. Zij denken en handelen echter de hele tijd vanuit dat zelfgemaakte beeld van zichzelf.

Disidentificatie is jezelf niet (meer) vereenzelvigen (=identificeren) met beelden, gedragingen, gevoelens emoties, enz.; er niet meer mee vervloeien. Je bent niet wat 'men' van je denkt; men denkt vanuit het eigen beeld van de werkelijkheid.

Kenmerken van de ware Liefde, die voorbij de projectie reikt.
- Liefde werkt helend op onze aards gerichte deelaspecten. Want Liefde erkent de ander in zijn Wezen, ontmoet de Spelende in zijn spel.
- Liefde relativeert de vorm. Daarom oordeelt ze niemand op zijn uiterlijk, op zijn daden, maar voelt ze zich diep verbonden met alle onmachtig zoekende. Daarom ook is ware Liefde in staat tot zuivere 'waarneming' en kan ze tevens 'schoot' zijn voor emoties, zonder ermee te vervloeien.
- Liefde maakt iedereen vrij om te zijn wie hij is (niet om te doen wat hij wil! ) Zo krijgt ieder de ruimte om te denken wat hij denkt en te voelen wat hij voelt. Want dat is de enige weg die ons terugvoert naar onszelf.
- Liefde schept een wezensverbondenheid, zowel op persoonlijk als op kosmisch vlak, met de Levende God in onszelf en in al wat bestaat.

Deze dimensie van Liefde is niet te bereiken met doen of denken. Alleen het gevoel van bemind en gedragen te zijn door het Geheel kan ons voeren tot dit niveau van Heelheid bewustzijn, waar elk Wezen naar hunkert.
Wij spiegelen ons aan iedereen waar we aan vragen "wie ben ik?"; aan iedereen die van ons houdt en wiens bevestiging wij zoeken.
- Dit doen wij terecht voor zover dit hoort bij het aardse spel, dat wij samen spelen.
« Mama, was ik nu  braaf?  -Papa, zeg me toch dat je fier over me bent! -Meester, is het zo goed?  Bevestig mij toch als ik mezelf afschrijf! »
Spiegelschrift hoort bij het projectie-spel van de 'ikken', onze deelaspecten.
- Dit hoort bij het 'leren': Zo bouwen we een persoonlijkheid op die ons de kans geeft om onze scheppingskracht uit te leven in deze cultuur.

2)  Spiegelschrift;  Spiegeltje aan de wand ... Ieder ziet zichzelf in iedereen en in alles.

- Bewust worden dat Wijzelf de leveranciers zijn van energie aan al onze deelaspecten.
Wij geven onze deelaspecten de energie om mee te werken, om zich waar te maken, om namens Ons-Zelf op te treden naar buiten. Uiteindelijk is iedereen zelf de enige die de aards- kwetsbare 'ikken' (=deelaspecten) het nodige vertrouwen kan geven van bemind te zijn zoals ze zijn, bemind te zijn omdat ze als 'onze kinderen' zijn. Wij zijn vader / moeder voor onze deelaspecten, die mogen vertrouwen, dat wij hen telkens weer zullen 'helen'; helpen zichzelf te vergeven wat ze 'verkeerd' deden tegen hun ideale voorstelling van zichzelf. Telkens zij zichzelf verliezen in het spel, zijn WIJ er nog om hen weer te helen, d.w.z. hen te raken in hun Wezen.- Toch zijn wij (veel) méér dan een spiegel, en kunnen wij  uit het spiegel-spel stappen, uit de projectie, maar slechts als we bewust leren reageren vanuit onze Wezens-kern.  Alleen deze Wezensstraal kan zonder hinder door de zwarte laag de andere bereiken; omdat het hier om het 'zuivere voelen' gaat, dat voorbij de vorm reikt. Elke baby en iedereen die niet in zijn voelen verdoofd werd tijdens zijn groeiproces, erkent die straal van 'aanwezigheid', die je slechts vanuit je Wezens-kern kan uitzenden; het sterkst zelfs zonder woorden, al luisterend met gevoel. Alleen die straal kan het Wezen van anderen echt raken, en tezelfdertijd het Wezen van elk van zijn kleine deelaspecten. En daar ontstaat de ware relatie, die wij' Liefde' noemen.

- Jij bent een spiegel voor al wie erkenning zoekt bij jou.
  - Iedereen, die opziet naar een ander, zoekt erkenning van zichzelf in die ander. Zowel bij succes als in momenten van mislukken, onmachtsbeleving of zelf-ontkrachting.
  - Wij kunnen leren zien welk van hun 'deelaspecten' het zijn die, vanuit hun kwetsbare wezen, bevestiging zoeken bij anderen. Telkens goed wetend dat achter dit 'aspect' een, op dat ogenblik verduisterde, kwetsbare ziel woont die zichzelf niet kan helen, door de afwezigheid van de Prins!
  - Nu valt nog uit te maken hoe wij, onze kern, hierop reageren. Een zuivere reactie zorgt dat de ander bij zijn Kracht komt en niet op jou terugvalt. Slechts ware 'aanwezigheid' kan Wezenskracht opwekken.

Enkele gegevens om als zuivere spiegel te kunnen optreden.
  - Een goede spiegel is effen en glad: Hij mag niet hol of bol staan. Wij mogen het beeld van een andere niet misvormen. (zoals  in een spiegelpaleis)
  - Een goede spiegel heeft een donkere achtergrond: Hij mag niet doorlaatbaar zijn zoals een doorzichtige ruit. Je moet jezelf goed afschermen, zo dat je niet vervloeit met verwijten of lofprijzingen.

- Wat je bij anderen herkent of bevecht, raakt jezelf.
Waar emoties in het spel zijn, zijn we niet met de anderen bezig maar met onszelf.
In de spiegel zien wij alles omgekeerd: De rechterkaak  lijkt links en de linker lijkt rechts, of een tekst in de spiegel vraagt een heel ontcijferingwerk; (Je moet van rechts naar links lezen en alle tekens staan omgekeerd)  en in de vijver staan alle bomen op hun kop… 
Bij het psychische spiegelen gebeurt in feite hetzelfde. Wat jij van de ander te zien krijgt, is op vele vlakken het omgekeerde van wie die ander werkelijk is.
De autoritaire is in wezen bang - de bruut is te gevoelig - wie stoer doet, voelt zich zwak - wie altijd lief en gedienstig is, kan plots als een kruitvat ontploffen - de raad die we anderen geven, volgen we zelf zelden op - enz. 
Zo straalt ieder van ons een beeld uit van zichzelf dat zijn ware aard; (en zijn ware zwakheid) verbergt. Zo straalt onze personae, ons masker, het omgekeerde uit van wie we in wezen zijn. Alleen wie het spiegelschrift kent, kan de ander in zijn Wezen erkennen, juist vanuit de onechte façade die de ander optrekt van uit angst. In stille, niet-oordelende aanwezigheid kan zo iemand voor de gekwetste persoonlijkheid een 'waarachtige', openbarende spiegel zijn. Slechts waar we ons bemind voelen, kunnen we ons tonen zoals we ons voelen. Naarmate we leren van onszelf te houden zoals we zijn, kunnen wij dit 'leugengelaat' stilaan achterwege laten.

Maar helemaal zonder masker leven, blijft moeilijk en dit om twee redenen:
Wijzelf hebben een ideaalbeeld van onszelf gemaakt. Van daaruit hebben we de oorlog ontketend in onszelf tegen alles wat niet in dit ideaalbeeld past. En zo weten wij niet meer wie wij zijn en worden we beschaamd over onszelf wanneer wij eens echt onszelf uiten in agressie of verdriet.
In wezen blijft ieder een Mysterie, voor zichzelf en voor de anderen. Nooit kunnen WIJ ons zomaar vertonen in de vorm. Nooit kunnen wij ons een totaal beeld vormen van ons ware Zelf of van om het even wie, evenmin als van God. Alles heeft een Wezen (*1), omdat het leeft vanuit een Energie die het zelf niet gemaakt heeft. Daarom is alles verbonden in-, en vatbaar voor- de enige ware Liefde. De zonde van de mensheid is die 'Al- verbondenheid' weggedacht te hebben, en het kortzichtige, aardgerichte denken boven het intuïtief weten te stellen; evenals het verlies van het aanvoelen van in Wezen, heel en bemind te zijn, onafhankelijk van het spel dat wij spelen in de wereld van de Veelheid.

*1  Elk aspect heeft een Wezen. Alleen wie aanwezig komt vanuit wezensrespect wordt niet om de tuin geleid en kan helend helpen in het ware verlossingswerk, waardoor de 'verduisterde Ziel' weer met 'Gods ogen' leert kijken naar elk beeld dat wij ons ooit vormde van onszelf. Dat is het wat de ware Liefde doet. Nu kan het huwelijk plaatsvinden tussen de Prins, jouw Wezen, en de Prinses, de verloste Ziel. Veel kinderen zullen ze krijgen (= een vruchtbare relatie), en lang en gelukkig leven. Want in zo'n relatie hoef je niets te bewijzen, word je erkend in je 'uniek zijn'  en in je 'heel zijn' , voorbij de vorm. Wie zich bemind weet, kan zich voluit in het projectie-spel wagen. 

Tijdens dit bewustwordingsproces kunnen we een dubbel gevoel ervaren: Enerzijds een gevoel van ontworteld te zijn ("wie ben ik nu nog?") en, anderzijds, een diep besef dat één ieder nu door zichzelf uitgenodigd wordt om Zichzelf te ontmoeten, om zichzelf te bevrijden uit de gevangenis van het beeld dat hij / zij ooit vormde van zichzelf.
Pas als we beseffen dat WIJ noch ons Lichaam, noch onze Aardse Persoonlijkheid zijn, (*2) kunnen wij met Gods ogen (als zuivere Waarnemer, die niet oordeelt) en met Gods Liefde (als immer helende Schoot) onze deelaspecten telkens opnieuw vergeven als ze zichzelf weer veroordelen vanuit normen van goed en kwaad, die slechts met de vergankelijke waarden te maken hebben.

*2   Zie bij disidentificatie