Geboren in 1955, toen er een totaal andere tijdsgeest en mentaliteit heerste in onze samenleving, en in de wereld. Tijdens mijn jaren van 'opgroeien', kwamen er enkele intense en snelle veranderingen.  Een TV toestel behoorde nog niet tot de standaard meubelering, om nadien van zwart/wit beeldscherm naar "kleuren-TV" te evolueren. GSM en Internet bestonden nog niet... het lijkt wel de pre-historie. Op het vlak van VOELEN, RELATIE, SAMENLEVEN, enz. brachten "the sixties"  heel wat teweeg in enkele wereldse maatschappijen, maar hier in Vlaanderen hield men op de meeste plaatsen (vooral plattelandsdorpen en kleine steden) vast aan een strenge moraal en strikte normen. Grotendeels was deze moraal en normenstandaard doordrenkt met katholieke standpunten en overtuigingen. In mijn leefomgeving was deze katholieke ingesteldheid overal en altijd duidelijk te zien, te horen, te voelen. Vele jaren geloofde ik alles hierover zonder ook maar iets in vraag te stellen. De feitelijke, reële ervaringen eigen aan een mensenleven, zoals bv. ‘dood’ (mijn vader stierf toen ik 15j was, enkele maanden nadien stierf het kindje van mijn oudste zus, 7 maanden oud), of de dagelijkse mentaliteit bij vele volwassenen (het leven is een strijd; het tranendal, enz.) maar ook in de andere richting, zoals bv. een trouwe vriend, de fascinatie voor dieren… leidde echter tot diepere vragen. Dit in combinatie met andere omstandigheden / gebeurtenissen (die ik niet benoem – zoals ik boven aangeef, het ‘juist’ proberen te houden) hadden als gevolg o.a. een altijd en overal aanwezige angst. ‘Leven’, en het dagelijkse leven was toen een heel inspannend en een bedreigend gebeuren voor mij. Het was zowel mijn (subjectieve) beleving als wel degelijk een deel van mijn realiteit.

Op mijn 33e kwam er een keerpunt. In mijn teksten vertaal ik ‘crisis’ als ‘keren’, keerpunt; ik heb dit in vele betekenissen ook zo mogen beleven. Ik werd ernstig ziek, ik kreeg te maken met een niet veel voorkomende vorm van leukemie. Het duurde even vooraleer de ‘medische wereld’ dit doorhad. Er zat in eerste instantie ook hier een bedreiging, de meeste verpleegkundigen en enkele artsen geloofde mij niet, totdat enkele weken verder, ik in een ‘toestand van sterven' terecht kwam. Ik werd toen naar een U.Z. overgebracht, waar ik in steriele isolatie kon verblijven. Hier mocht ik ervaren dat er toch mensen in deze wereld waren die liefdevol aanwezig durfden te zijn, zelfs voor en met een totaal onbekende en via hun beroep. Maar ik was reeds behoorlijk ver in het stervensgebeuren, het dagbewustzijn viel weg. Veelal noemt men dit: “een nabij dood ervaring”, anderen gaan ervan uit dat zoiets te maken heeft met hersenfuncties eigen aan het lichamelijk zich tussen leven en dood bevinden. Na enkele dagen “kwam ik terug”, het was alsof dit met een flinke schok gebeurde.
Het klinkt allicht vreemd, maar het heeft nog 2 jaren geduurd vooraleer ik mij “gewend” voelde op de aarde. Nu bekijk ik die 2 jaren vooral als verwerkingstijd en rijpingsperiode. Hoe dan ook was er vanaf het moment van “terug komen” iets verandert. Ik durfde, en kon beginnen te leven vanuit mijn unieke eigenheid, vanuit wie ik echt ben. (voordien was het - trachten te beantwoorden aan: verwachtingen, normen, moraal, een beeld van wie ik ben, enz.) Vijf jaren later kreeg ik een opflakkering van die leukemie. Aanvankelijk hetzelfde verloop, (ik zag er toch niet ernstig ziek uit… aansteller) maar nu duurde dit slechts 2 dagen, en toen had een ziekenhuisarts het wel door wat er aan de hand was. Dus er was tijdig de juiste medische behandelingen, de juiste menselijke ingesteldheid, waardoor het niet zo vergaand was als de eerste keer, al was ook nu een isolatie-periode noodzakelijk. Achteraf voelde het alsof deze keer het gebeuren een soort "afwerking" was, de laatste details nog eens grondig te door-leven... Het komt erop neer dat vanaf mijn 33e levensjaar, ik op een (voor mij) totaal nieuwe manier “leef”.  Daar is “Leven” voor mij begonnen, ipv. "overleven".
Louter fysiologisch gezien vormt dit soort ziekteprocessen een behoorlijke belasting voor een lichaam. Dit is uiteraard niet zonder gevolg(en). Samengevat hebben de gevolgen geleid tot een toestand van chronische pijnen en al even chronisch, een extreme vermoeidheid. Het is in die mate dat ik veel in "de vorm" heb "moeten" opgeven, zoals bv. job, passioneel musiceren, actief bezig met honden,...  ik heb dit geprobeerd  via de weg van "aanvaarden & loslaten".  Wanneer ik naar mezelf kijk en voel, dan lijkt dit een zinvolle weg te zijn, mijn zelfwaarde-gevoel is  heel OK; ik kan ervaren  hoe "dagelijkse tevredenheid" aanvoelt, net als "Spontaan Gelukkig Zijn".